Bugünlerde

Bu sıralar canım hiç bir şey istemiyor. Üstümde bir Karabulut, sanki beni boğuyor, soluk alamıyorum. Kendimden başka kimseyi görmek şöyle dursun, hiç bir sese bile tahammülüm yok.

Ben kendime bile çok geliyorum şimdilerde. Kendimi karanlık bir kuyunun içinde hissediyorum. Bu kuyudan hem kurtulmak, hem de örtüyü başımın üzerine çekip bir daha hiç meydana çıkmamak istiyorum.

Evli ve iki çocuk annesi olarak ne kadar kendi içine çekilebilirsin ki. Yapamıyorum ama bu defa da suratımı asık gören Ailem, bunu onlara karşı yaptığımı düsünüp alınıyorlar. Kendi kendime bile çok geldiğimi onlara nasıl anlatayım bilemiyorum.

Yemek yapmayı bırak, yemek yemek bile çok ağır bir yük gibi geliyor. Nefes almak, insanlarla konuşmak insana bu kadar zor gelebilirmi?

Sebepsiz ağlama nöbetlerinden, kendimden bıktım. Işe gidip, geliyorum ama sanki o insan ben değilim ve kendi kendimi bir Film izler gibi izliyorum.

Ruhum sanki bir kıskacın içinde ve birileri durmadan sıkıştırıyor ruhumu. Beynimdeki düşüncelerden kurtulmak, çirkin Anılarımı yok etmek, bütün olumsuzlukları atmak istiyorum ama yapamıyorum, buna gücüm yetmiyor.

Kendimi çok yalnız ve çaresiz hissediyorum.

Anlayacağınız hayat bana bu günlerde çekemiyeceğim bir yükmüş gibi geliyor. Buna nasıl çare bulunur bilmiyorum ama bana herşey çok zor geliyor.

Resim: http://www.christinas-home-remedies.com/image-files/depression-drawing.jpg