Dilek

Dün küçük cadımın yazarlık kursunda „Anneler Günü“ etkinlikleri vardı ve yumurcaklar bize kendi yazdıkları hikâyeleri okudular. Bu hikâyede, küçük cadımın benim için yazdığı hikâyeydi. Öyle mutlu oldum ki, anlatamam. Küçük cadım büyümüşte, annesine hikâyeler yazar olmuş:) Dilerim ki, bir gün onunda çocukları onu, onun beni dün ettiği kadar mutlu ederler. Allahım hepimizin çocuklarını bağışlasın.

„Uçağın içindeyim, etrafım insan dolu. Uçak havalandı ve biz bulutların üzerindeyiz, bulutlar çok güzel görünüyorlar, işte tam o anda Pilotun konuşmasından yanlış uçakta olduğumu anlıyorum ve geriye dönmek imkansız.

Bir zaman sonra daha adını bile duymadığım, neresi olduğunu bilmediğim bir ülkeye varıyoruz. Ínsanlar hiçduymadığım ve tanımadığım bir dili konuşuyor, onları anlamak için çaba sarfediyorum ama anlamam imkansız.

„Yolunu mu kaybettin?“, diyen bir ses duyuyorum, bu ses küçük bir kıza ait. Bu kız nereden Almanca biliyor, diye geçiriyorum aklımdan.

„Evet, yolu mu kaybettim“, diye cevap veriyorum. Küçük kız, bana benim koruyucu Meleğim olduğunu söylüyor, şaşırıyorum.

Benim koruyucu Meleğim – ama onun başka Melekler gibi kanatları yok. Meleğim çok güzel, zaten hep Meleklerin çok güzel olduğunu düşünmüşümdür. Şaşkınlıkla etrafıma bakıyorum ama onu benden başka kimsenin görmediğini fark ediyorum.

Meleğim benim elimden tutuyor ve biz tanımadığım bu ülkenin üzerinde uçmaya başlıyoruz, burada güneş sanki daha kuvvetli ışıldıyor.

„Senin bana ne zaman ihtiyacın olursa olsun, ben her zaman senin yanındayım“, diyor Meleğim, yolculuğumuzun sonunda. Birden kar yağmaya başlıyor, arkasından bir kar fırtınasına dönüşüyor. Meleğimin evine geldiğimizde her tarafımız kar içinde ve biz bembeyazız. Pencereden dışarıyı seyrediyorum ve bembeyaz dağları ve orda burda uçuşan Perileri ve Melekleri görüyorum. Ben sihirli bir ülkedeyim! Meleğime sorduğumda o da doğruluyor buranın sihirli bir ülke olduğunu.

Ama sihirli ülkelerde her şey mümkün, öyle değil mi?

„Senden bir dilek dilesem, dileğimi yerine getirebilirmisin?“, diye soruyorum ona.

„Hayır, ne yazık ki yapamam!“, diyor.

„Neden?“, diye soruyorum merakla.

„Hiç kimse dileğini yerine getiremez, bu yasak çünkü!“, diyor.

Bende üzgün bir halde, “Sana inanmıyorum!”, diyorum.

„Neden inanmıyorsun ki?“, diye soruyor Meleğim, şaşkınlıkla.

„Boş ver, önemli değildi, hadi yolumuza devam edelim!“, diyorum.

Evden çıkıyoruz ve dünyanin sonuna kadar gidiyoruz, beraberce gezerek.

„Zaman doldu, hadi seni evine götüreyim artık!“, diyor güzel Meleğim ve beni evimize getiriyor. Onunla vedalaşıp, yatağıma giriyorum. Ertesi sabah yatağımda gülümsiyerek ve neşeli uyanıyorum.

Size bir sır vericem ama ona söylemek yok, tamam mı? Ben Meleğimden sadece bir dilek dileyecektim:

Beni dünyanın sonuna kadar gezdirmesini:)


Not: Küçük cadım 8 yaşında ve 3.cü Sınıfa gidiyor.

Resim: Pixelio